SEN PRISA PERO SEN PAUSA

A teoría da deriva continental

Alfred Wegener

Está teoría foi proposta por Alfred Wegener en 1912.Segundo Alfred  Wegener, os continentes non eran estruturas fixas na Terra, senón que se movían lentamente ao longo do tempo. Propuxo que os continentes se habían separado e derivaran cara ás súas posicións actuais polo que anteriormente estaban unidos nun supercontinente ao que denominou Panxea (“pan” significa Universo, ”xea” refírese a Terra). Decatouse disto grazas a algunhas probas mencionadas a continuación:

• 
   Supercontinente Panxea: Esta idea baseábase na observación de que os continentes parecían encaixar  cando se consideraba a súa forma e contorno.                
• Evidencia Climática: Mostrou como as formacións xeolóxicas e os fósiles aliñábanse con antigas condicións climáticas, como glaciares, que non coincidían cos climas actuais desas áreas.
  
• Evidencia Xeolóxica e Paleontolóxica: Wegener presentou evidencia xeolóxica, como a similitude das formacións xeolóxicas e a presenza de fósiles similares en continentes agora separados por océanos. Isto incluía a existencia de depósitos de carbón en rexións do mundo con climas que non serían propicios para a súa formación na actualidade.                           

Aínda que Wegener propuxo a teoría de deriva continental na década de 1910, enfrontou un rexeitamento inicial  por parte da comunidade científica, isto debese á  falta dunha explicación convincente e lóxica sobre como se producía o movemento dos continentes.

A teoría de deriva continental en si foi rexeitada na súa forma orixinal, sentou as bases para o desenvolvemento posterior da teoría da tectónica de placas, que proporcionou un marco máis completo e apoiado por evidencia para explicar os movementos da litosfera terrestre.

A teoría da tectónica de placas

A teoría datectónica de placas foi desenvolvida principalmente polos científicos Alfred Wegener e Arthur Holmes, pero consolidouse e recibiu un amplo respaldo na década de 1960 con contribucións significativas de varios científicos.

Alfred Wegener(1912): Aínda que Wegener  sentou as bases para a comprensión dos movementos da litosfera. Wegener propuxo que os continentes se movían a través do tempo.

Arthur Holmes

ArthurHolmes(1920s-1930s): O xeólogo británico Arthur Holmes desenvolveu a idea da convección do manto como un mecanismo que podería impulsar o movemento das placas tectónicas.

Marie Thrap e Bruce Heezen

Marie Tharp e Bruce Heezen(1950s-1960s): Marie Tharp, cartógrafa xeolóxica, e Bruce Heezen, xeólogo mariño, realizaron importantes mapeos do fondo oceánico na década de 1950 e 1960. O seu traballo mostrou a existencia de dorsais oceánicas e contribuíron á comprensión da expansión do fondo oceánico.

J.Tuzo Wilson

J. TuzoWilson(1960s): J. Tuzo Wilson, xeofísico canadense, propuxo a idea dos puntos quentes. O seu traballo axudou a integrar e consolidar as ideas previas.

A teoría da tectónica de placas é un marco máis amplo e aceptado que expande as ideas da deriva continental. Algunhas das ideas máis importantes da teoría da tectónica de placas son:

1.División da Litosfera: A litosfera terrestre está dividida en placas ríxidas que flotan sobre o manto terrestre fundido.

2.Movemento das Placas: As placas tectónicas están en constante movemento. Este movemento débese ás correntes de convección no manto terrestre, que xeran forzas que empuxan e tiran das placas.

3.Tipos de Límites de Placas: Nos límites das placas, ocorren fenómenos xeolóxicos significativos. Hai tres tipos principais de límites de placas:

1. Converxentes (onde as placas móvense unha cara á outra)
   
2.  Diverxentes (onde as placas afástanse entre si)
3.  Transformastes (onde as placas deslízanse lateralmente unha xunto á outra).

4.Formación e Modificación da Cortiza Terrestre: A tectónica de placas é responsable da formación e modificación da cortiza terrestre. Os procesos como a subdución (unha placa afúndese baixo outra) e a expansión do fondo oceánico contribúen á creación de novas cortiza e a modificación das que xa existen.

5.Actividade Sísmica e Volcánica: A tectónica de placas explica a distribución da actividade sísmica e volcánica na Terra. A maioría dos terremotos e volcáns atópanse nos límites das placas, onde ocorre a interacción directa entre estas.

6.Ciclo de Wilson: A teoría da tectónica de placas tamén está vinculada ao ciclo de Wilson, que describe a apertura e peche dos océanos ao longo do tempo xeolóxico. Este ciclo implica a formación de novos océanos nos límites diverxentes e a desaparición de océanos nos límites converxentes.

Estas ideas fundamentais da teoría da tectónica de placas transformaron a nosa comprensión da dinámica da Terra e proporcionaron unha base para a explicación de diversos  fenómenos xeolóxicos.

Unha vez que sabemos o que propón cada teoría podemos deducir algunhas diferenzas principais:

·         A teoría da deriva continental propoñía que os continentes se desprazaban sobre o fodo mariño pero a teoría de tectónica de placas di que os continentes son parte de placas tectónicas (litosfera) que se desprazan sobre o manto  da terra que están estado fundido.

·         Alfred Wegener centrouse en demostrar o feito de que os continentes se desprazan, por outra banda, a teoría da tectónica de placas centrouse en explicar como ou por que sucedía isto.